Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Boreae N M

  • 1 boreās

        boreās ae, m, βορέασ, the north wind: saevus, Ct.: ventus, N. — The North: Boreae finitimum latus, H.—As a god, O.
    * * *
    north wind; the_North; Boreas (god of the north wind)

    Latin-English dictionary > boreās

  • 2 boreas

    bŏrĕas ( borras, Prud. Psych. 847; Paul. Nol. Carm. 17, 245), ae, m., = Boreas or Borras.
    I.
    The north wind; pure Lat aquilo, Plin. 2, 47, 46, § 119:

    ventus Boreas,

    Nep. Milt. 2, 4:

    Boreae frigus,

    Verg. G. 1, 93:

    tellus boreā rigida spirante,

    id. ib. 2, 316; id. A. 3, 687:

    horrifer,

    Ov. M. 1, 65:

    praeceps,

    id. ib. 2, 185; 13, 418; 15, 471; Col. poët. 10, 288; Stat. S. 5, 1, 82.— Acc. Borean, Ov. M. 15, 471; id. F. 2, 147; Luc. 4, 61; 5, 543; 5, 705; 8, 183; 10, 289; Stat. S. 3, 2, 45; id. Th. 7, 6; Manil. 4, 644:

    Boream,

    Prop. 2 (3), 26, 51; Claud. Epigr. 9, 3.—
    B.
    Meton.
    1.
    The north:

    Boreae finitimum latus,

    Hor. C. 3, 24, 38.—
    2.
    Personified, the son of the river-god Strymon, and father of Calais and Zetes by Orithyia, daughter of Erectheus, king of Attica, Ov. M. 6, 682; 6, 711 sq.; Prop. 2, 26, 51 (3, 22, 31).—
    II.
    Derivv.
    A.
    bŏrī̆us or bŏrē̆us = boreios, pertaining to the north wind, northern:

    sub axe boreo,

    Ov. Tr. 4, 8, 41; so Isid. Orig. 3, 32, 1 Lind. N. cr.; 3, 36;

    13, 5, 5: frigus,

    Prisc. Perieg. 271; 315; 789.— Bŏrīon, ii, n., = BoreioW: promonturium, Boreion akpon, in Cyrenaica, Mel. 1, 7, 5; Plin. 5, 4, 4, § 28.—
    B.
    bŏrĕālis, e, northern (rare;

    perh. only in Avienus): flamina,

    the north winds, Avien. Phaen. Arat. 951; id. Perieg. 84 and 292.

    Lewis & Short latin dictionary > boreas

  • 3 boreus

    bŏrĕas ( borras, Prud. Psych. 847; Paul. Nol. Carm. 17, 245), ae, m., = Boreas or Borras.
    I.
    The north wind; pure Lat aquilo, Plin. 2, 47, 46, § 119:

    ventus Boreas,

    Nep. Milt. 2, 4:

    Boreae frigus,

    Verg. G. 1, 93:

    tellus boreā rigida spirante,

    id. ib. 2, 316; id. A. 3, 687:

    horrifer,

    Ov. M. 1, 65:

    praeceps,

    id. ib. 2, 185; 13, 418; 15, 471; Col. poët. 10, 288; Stat. S. 5, 1, 82.— Acc. Borean, Ov. M. 15, 471; id. F. 2, 147; Luc. 4, 61; 5, 543; 5, 705; 8, 183; 10, 289; Stat. S. 3, 2, 45; id. Th. 7, 6; Manil. 4, 644:

    Boream,

    Prop. 2 (3), 26, 51; Claud. Epigr. 9, 3.—
    B.
    Meton.
    1.
    The north:

    Boreae finitimum latus,

    Hor. C. 3, 24, 38.—
    2.
    Personified, the son of the river-god Strymon, and father of Calais and Zetes by Orithyia, daughter of Erectheus, king of Attica, Ov. M. 6, 682; 6, 711 sq.; Prop. 2, 26, 51 (3, 22, 31).—
    II.
    Derivv.
    A.
    bŏrī̆us or bŏrē̆us = boreios, pertaining to the north wind, northern:

    sub axe boreo,

    Ov. Tr. 4, 8, 41; so Isid. Orig. 3, 32, 1 Lind. N. cr.; 3, 36;

    13, 5, 5: frigus,

    Prisc. Perieg. 271; 315; 789.— Bŏrīon, ii, n., = BoreioW: promonturium, Boreion akpon, in Cyrenaica, Mel. 1, 7, 5; Plin. 5, 4, 4, § 28.—
    B.
    bŏrĕālis, e, northern (rare;

    perh. only in Avienus): flamina,

    the north winds, Avien. Phaen. Arat. 951; id. Perieg. 84 and 292.

    Lewis & Short latin dictionary > boreus

  • 4 borius

    bŏrĕas ( borras, Prud. Psych. 847; Paul. Nol. Carm. 17, 245), ae, m., = Boreas or Borras.
    I.
    The north wind; pure Lat aquilo, Plin. 2, 47, 46, § 119:

    ventus Boreas,

    Nep. Milt. 2, 4:

    Boreae frigus,

    Verg. G. 1, 93:

    tellus boreā rigida spirante,

    id. ib. 2, 316; id. A. 3, 687:

    horrifer,

    Ov. M. 1, 65:

    praeceps,

    id. ib. 2, 185; 13, 418; 15, 471; Col. poët. 10, 288; Stat. S. 5, 1, 82.— Acc. Borean, Ov. M. 15, 471; id. F. 2, 147; Luc. 4, 61; 5, 543; 5, 705; 8, 183; 10, 289; Stat. S. 3, 2, 45; id. Th. 7, 6; Manil. 4, 644:

    Boream,

    Prop. 2 (3), 26, 51; Claud. Epigr. 9, 3.—
    B.
    Meton.
    1.
    The north:

    Boreae finitimum latus,

    Hor. C. 3, 24, 38.—
    2.
    Personified, the son of the river-god Strymon, and father of Calais and Zetes by Orithyia, daughter of Erectheus, king of Attica, Ov. M. 6, 682; 6, 711 sq.; Prop. 2, 26, 51 (3, 22, 31).—
    II.
    Derivv.
    A.
    bŏrī̆us or bŏrē̆us = boreios, pertaining to the north wind, northern:

    sub axe boreo,

    Ov. Tr. 4, 8, 41; so Isid. Orig. 3, 32, 1 Lind. N. cr.; 3, 36;

    13, 5, 5: frigus,

    Prisc. Perieg. 271; 315; 789.— Bŏrīon, ii, n., = BoreioW: promonturium, Boreion akpon, in Cyrenaica, Mel. 1, 7, 5; Plin. 5, 4, 4, § 28.—
    B.
    bŏrĕālis, e, northern (rare;

    perh. only in Avienus): flamina,

    the north winds, Avien. Phaen. Arat. 951; id. Perieg. 84 and 292.

    Lewis & Short latin dictionary > borius

  • 5 fīnitimus or fīnitumus

        fīnitimus or fīnitumus adj.    [finis], bordering upon, adjoining, neighboring: Galli Belgis, Cs.: aër mari: latus Boreae, i. e. bordering upon the north, H.: provincia, Cs.: Marsi, H.: finitimis inperat, next neighbors, S.: finitimi ac vicini.— Fig., bordering upon, nearly related, like, kindred, associated, connected: virtuti vitium: falsa veris: poëta oratori: historia huic generi: artium quasi finitima vicinitas, closest: malum.

    Latin-English dictionary > fīnitimus or fīnitumus

  • 6 fulminō

        fulminō —, —, āre    [fulmen], to lighten, hurl lightnings: fulminans Iuppiter, H.: Boreae de parte trucis, V.—Fig., to thunder: Caesar fulminat bello, V.
    * * *
    fulminare, fulminavi, fulminatus V
    lighten; cause lightning to strike; strike like lightning

    Latin-English dictionary > fulminō

  • 7 īn-sonō

        īn-sonō uī, —, āre,     to resound: Boreae cum spiritus Insonat Aegaeo, roars over, V.: caeli delapsa per auras Insonuit, resounded, V.: pennis, rustle with, O.: calamis, make music with, O.: insonuitque flagello, cracked his whip, V.: Verbera, cracked, V.

    Latin-English dictionary > īn-sonō

  • 8 penetrābilis

        penetrābilis e, adj.    [penetro], penetrable, vulnerable: corpus nullo telo, O.— Piercing, penetrating: Boreae frigus, V.: fulmen, O.
    * * *
    penetrabilis, penetrabile ADJ
    that can be pierced; penetrable; piercing

    Latin-English dictionary > penetrābilis

  • 9 pulvereus

        pulvereus adj.    [pulvis], of dust, filled with dust, dusty: nubes, clouds of dust, V.: farina, i. e. fine, O.: palla (Boreae), raising clouds of dust, O.
    * * *
    pulverea, pulvereum ADJ

    Latin-English dictionary > pulvereus

  • 10 spīritus

        spīritus ūs, m    [cf. spiro], a breathing, breath: anima ducta est spiritu: aër spiritu ductus: neque habet quas ducat spiritus auras, O.: spiritum includere, suffocate, L.: ut nihil sit ne spiritu quidem minimo brevius, etc., i. e. not an instant: latere petitus imo spiritus, i. e. a sigh, H.: si spiritum ducit, vivit: usque ad extremum spiritum: filiorum postremum spiritum ore excipere.— A gentle breath, breeze: Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, C. poët.: Boreae, V.— The air: quid est tam commune quam spiritus vivis?: diffunditur spiritus per arterias.—Fig., of a god, breath, inspiration: uno divino spiritu contineri, by a divine inspiration: Spiritum Phoebus mihi dedit, H.— The breath of life, life: eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere: extremum spiritum in victoriā effundere: dum spiritus hos regit artūs, V.: surget spiritus in lacrimis, a sigh, Pr. — Disposition, spirit, character: avidum domando spiritum, i. e. covetousness, H.: qui spiritus illi, V.: hostilīs spiritūs gerens, L.— Spirit, high spirit, energy, courage, haughtiness, pride, arrogance.— Sing. (in prose only gen. and abl., which are wanting in plur.): regio spiritu: illos eius spiritūs Siciliensīs quos fuisse putetis: tantum fiduciae ac spiritūs, Cs.: filia inflata muliebri spiritu, L.— Plur. (only nom. and acc.): res gestae meae... mihi nescio quos spiritūs attulerunt: magnos spiritūs in re militari sumere, Cs.: regios spiritūs repressit, N.: cum spiritūs plebs sumpsisset, L.: remittant spiritūs, comprimant animos suos: quorum se vim ac spiritūs fregisse, L.
    * * *
    breath, breathing, air, soul, life

    Latin-English dictionary > spīritus

  • 11 Edon

    Ēdōni, ōrum, m., = Êdônoi, a people of Thrace, east of the Strymon, Plin. 4, 11, 18, § 40;

    celebrated as worshippers of Bacchus,

    Hor. C. 2, 7, 27, v. Bacchus.—Derivv.,
    A.
    Ēdōnus, a, um, adj., Edonic.
    1.
    Edoni populi = Edoni, Sol. 9, § 1.—
    2.
    Esp., poet. for Thracian:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365; cf.

    venti,

    Val. Fl. 6, 340:

    hiemes,

    Stat. Th. 5, 78:

    juga,

    Ov. Tr. 4, 1, 42:

    currus,

    Stat. Th. 12, 733:

    Bacchus,

    Ov. R. Am. 593.—
    3.
    As subst.: Ēdōnus, i, m., = Êdônos, a spur of the Pangaeus range, in southeastern Thrace, Plin. 4, 11, 18, § 50; also called Edon, Serv. Verg. A. 12, 365.—
    B.
    Ēdō-nis (Edŏnis, Sil. 4, 778 Drak.; Luc. 1, 675), idis, f., Edonic, Thracian:

    matres,

    Ov. M. 11, 69.—Subst., a Bacchante, Prop. 1, 3, 5; Sil. l. l.; Luc. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > Edon

  • 12 Edoni

    Ēdōni, ōrum, m., = Êdônoi, a people of Thrace, east of the Strymon, Plin. 4, 11, 18, § 40;

    celebrated as worshippers of Bacchus,

    Hor. C. 2, 7, 27, v. Bacchus.—Derivv.,
    A.
    Ēdōnus, a, um, adj., Edonic.
    1.
    Edoni populi = Edoni, Sol. 9, § 1.—
    2.
    Esp., poet. for Thracian:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365; cf.

    venti,

    Val. Fl. 6, 340:

    hiemes,

    Stat. Th. 5, 78:

    juga,

    Ov. Tr. 4, 1, 42:

    currus,

    Stat. Th. 12, 733:

    Bacchus,

    Ov. R. Am. 593.—
    3.
    As subst.: Ēdōnus, i, m., = Êdônos, a spur of the Pangaeus range, in southeastern Thrace, Plin. 4, 11, 18, § 50; also called Edon, Serv. Verg. A. 12, 365.—
    B.
    Ēdō-nis (Edŏnis, Sil. 4, 778 Drak.; Luc. 1, 675), idis, f., Edonic, Thracian:

    matres,

    Ov. M. 11, 69.—Subst., a Bacchante, Prop. 1, 3, 5; Sil. l. l.; Luc. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > Edoni

  • 13 Edonis

    Ēdōni, ōrum, m., = Êdônoi, a people of Thrace, east of the Strymon, Plin. 4, 11, 18, § 40;

    celebrated as worshippers of Bacchus,

    Hor. C. 2, 7, 27, v. Bacchus.—Derivv.,
    A.
    Ēdōnus, a, um, adj., Edonic.
    1.
    Edoni populi = Edoni, Sol. 9, § 1.—
    2.
    Esp., poet. for Thracian:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365; cf.

    venti,

    Val. Fl. 6, 340:

    hiemes,

    Stat. Th. 5, 78:

    juga,

    Ov. Tr. 4, 1, 42:

    currus,

    Stat. Th. 12, 733:

    Bacchus,

    Ov. R. Am. 593.—
    3.
    As subst.: Ēdōnus, i, m., = Êdônos, a spur of the Pangaeus range, in southeastern Thrace, Plin. 4, 11, 18, § 50; also called Edon, Serv. Verg. A. 12, 365.—
    B.
    Ēdō-nis (Edŏnis, Sil. 4, 778 Drak.; Luc. 1, 675), idis, f., Edonic, Thracian:

    matres,

    Ov. M. 11, 69.—Subst., a Bacchante, Prop. 1, 3, 5; Sil. l. l.; Luc. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > Edonis

  • 14 Edonus

    Ēdōni, ōrum, m., = Êdônoi, a people of Thrace, east of the Strymon, Plin. 4, 11, 18, § 40;

    celebrated as worshippers of Bacchus,

    Hor. C. 2, 7, 27, v. Bacchus.—Derivv.,
    A.
    Ēdōnus, a, um, adj., Edonic.
    1.
    Edoni populi = Edoni, Sol. 9, § 1.—
    2.
    Esp., poet. for Thracian:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365; cf.

    venti,

    Val. Fl. 6, 340:

    hiemes,

    Stat. Th. 5, 78:

    juga,

    Ov. Tr. 4, 1, 42:

    currus,

    Stat. Th. 12, 733:

    Bacchus,

    Ov. R. Am. 593.—
    3.
    As subst.: Ēdōnus, i, m., = Êdônos, a spur of the Pangaeus range, in southeastern Thrace, Plin. 4, 11, 18, § 50; also called Edon, Serv. Verg. A. 12, 365.—
    B.
    Ēdō-nis (Edŏnis, Sil. 4, 778 Drak.; Luc. 1, 675), idis, f., Edonic, Thracian:

    matres,

    Ov. M. 11, 69.—Subst., a Bacchante, Prop. 1, 3, 5; Sil. l. l.; Luc. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > Edonus

  • 15 finitimi

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitimi

  • 16 finitimus

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitimus

  • 17 finitumus

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitumus

  • 18 flabra

    flābra, ōrum, n. [id.], blasts, esp. of wind; or, concr., breezes, winds ( poet.):

    flabraque ventorum violento turbine vexant,

    Lucr. 5, 217:

    Etesia Aquilonum,

    id. 5, 742; 6, 730:

    Boreae,

    Prop. 2, 27, 12 (3, 23, 12 M.):

    lenia Austri,

    Val. Fl. 6, 665:

    freta spirantibus incita flabris,

    Lucr. 6, 428; cf. id. 6, 719:

    non hiemes illam, non flabra neque imbres Convellunt,

    Verg. G. 2, 293.

    Lewis & Short latin dictionary > flabra

  • 19 fulmino

    fulmĭno, āre, v. n. and a. [id.].
    I.
    Neutr., to lighten, to hurl lightnings; hence, impers.: fulminat, it lightens ( poet. and in post-Aug. prose, for the class. fulgeo): at Boreae de parte trucis cum fulminat, Verg. G. 1, 370:

    minore vi ad fulgurandum opus est quam ad fulminandum,

    Sen. Q. N. 2, 23:

    nec fulminantis magna manus Jovis,

    Hor. C. 3, 3, 6:

    fulminantem perjurant Jovem,

    Plin. 2, 7, 5, § 21.—With a homogeneous object:

    ignes,

    Auct. Aetn. 342.—
    B.
    Trop.:

    Caesar dum magnus ad altum Fulminat Euphraten bello,

    thunders in war, Verg. G. 4, 561; cf.:

    fulminat Aeneas armis,

    threatens lightning, thunders in arms, id. A. 12, 654:

    fulminat illa oculis,

    hurls lightnings, darts fire, Prop. 4 (5), 8, 55; Ov. Am. 1, 8, 16.—
    II.
    Act., to strike or blast with lightning:

    caelestis flamma Ingentes quercus, annosas fulminat ornos,

    Claud. Ep. 1, 40:

    a deo fulminari,

    Lact. 1, 10:

    vulnera fulminatorum,

    Plin. 2, 54, 55, § 145.—
    B.
    Trop.:

    fulminatus hac pronuntiatione in lectulum decidi,

    thunderstruck, Petr. 805.

    Lewis & Short latin dictionary > fulmino

  • 20 insono

    in-sŏno, ŭi, 1, v. n., to make a noise in or on, to sound, sound loudly, resound (mostly poet.):

    Boreae cum spiritus alto Insonat Aegaeo,

    roars on the Ægean Sea, Verg. A. 12, 366:

    insonuere cavernae,

    id. ib. 2, 53:

    caeli delapsa per auras Insonuit,

    resounded flying through the air, id. ib. 11, 596; cf.

    pennis,

    Ov. M. 13, 608:

    calamis,

    to play upon, id. ib. 11, 161:

    insonuitque flagello,

    cracked his whip, Verg. A. 5, 579; cf. poet. with acc.:

    verbera insonuit,

    id. ib. 7, 451: quasi faucibus aliquid obstiterit, insonare, to clear one ' s throat, to hawk, Quint. 11, 3, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > insono

См. также в других словарях:

  • Hinc tantum Boreae curamus frigora, quantum… — См. Волк и из счету овец крадет …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • BOREAS — I. BOREAS Aquilo dictus, (quod vide) ab Hyperboreis montibus flans, unde et frigidus, dictus ὐπὸ τȏυ Βοᾷν καὶ ῥέω, quoniam ut violenti flatûs est, ita etiam sonori. Virg. l. 1. Georg. v. 93. Boreae penetrabile frigus adurat. Ovid. Met. l. 6. v.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Classical compass winds — The Tower of the Winds in Athens Classical compass winds refers to the naming and association of winds in Mediterranean classical antiquity (Ancient Greece and Rome) with the points of geographic direction and orientation. Ancient wind roses… …   Wikipedia

  • HARPYIAE — Ponti ac Terrae filiae, teste Serv. unde in ins. habitant, partem terrarum, partem maris tenentes. Val. Flacco, Typhone genitae sunt. Sic dictae sunt ἀπὸ τȏυ ἁρπάζειν, i. e. a rapiendo. Quam etymologiam confirmat. Virg. Aen. l. 3. v. 212.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • волк и из счету овец крадет — Крадет волк и считанную овцу. Ср. Brebis comptées le loup les mange. Il luposi mangia anche le pecore contate. Ср. Lupus non veretur etiam numeratas oves devorare. Erasmus. Adagia. Ср. Lupus non curat numerum (ovium). Ср. Hinc tantum Boreae… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Волк и из счету овец крадет — Волкъ и изъ счету овецъ крадетъ. Крадетъ волкъ и считанную овцу. Ср. Brebis comptées le loup les mange. Il lupo si mangia anche le pecore contate. Ср. Lupus non veretur etiam numeratas oves devorare. Erasmus. Adagia. Ср. Lupus non curat numerum… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

  • ALGIDUS Axis — i. e. Borealis. Apud Prudentium in Symmachum l. 5. v. 532. Stirpis Iulaeae ductore, exercitus audens Praevaluit, gelidô quem miserat Algidus axe: Hactenus legebatur. Sed unde tantam gloriam Algido monti, ut exercitus ab Italia profectus dici… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARGIPPEI — populi inter Sauromatas. Herodot. l. 2. ab ipsa nativitate calvi, simis naribus, et ingenti mentô, propriô quôdam oris sonô, ex arboribus victitantes. Hi cum arma nulla habeant, a nemine tamen afficiuntur iniuriâ, quod sacri putentur. Ikdem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALAIS — Boreae ex Orithyia filius alatus, qui una cum Zethe fratre similiter alato cum Argonautis Colchos profectus est. Qua in expeditione cum a Phineo Rege humaniter eslent accepti, Harpyias, quae epulas eius foedabant, persequi constituerunt: quas cum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALE vel CALES lium sive CALENUM — CALE, les, vel CALES lium, sive CALENUM oppid. Campaniae non procul a Casilino, in cuius agro vinum generosum nascebatur. Horat. l. 4. Carm. Od. 12. v. 14. Pressum Calibus ducere Liberum. Et alibi, l. 1. Carm. Od. 20. v. 9. Caecubm et praelô… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»